بررسی شواهد برای درمان‌های ترمیمی مبتنی بر امواج شوک و سلولی در درمان اختلال نعوظ

گروه فیزیوتراپیآذر 27, 1403اردیبهشت 13, 1404توسط مدیر سایتNo Comments

اختلال نعوظ (ED) یک فرآیند بیماری شایع و پیچیده است. درمان های ED موجود همیشه به نتایج کافی نمی رسند. علاقه بالینی به استفاده از درمان های ترمیمی، از جمله درمان با امواج شوک برون بدنی با شدت کم (Li-ESWT)، پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) و درمان با سلول های بنیادی (SCT)، در درمان ED به عنوان درمان های کمکی یا جایگزین وجود دارد. در اینجا، شواهدی را برای درمان‌های بازسازی‌کننده مبتنی بر شوک و سلولی برای درمان ED پس از بررسی کامل ادبیات موجود PubMed مربوط به Li-ESWT، PRP و SCT در رابطه با درمان ED ارائه می‌کنیم. Li-ESWT باعث میکروتروما در بافت می شود که به طور فرضی رگ زایی را تنظیم می کند و سلول های بنیادی را جذب می کند. چندین بررسی سیستماتیک در مقیاس بزرگ و متاآنالیز گزارش کرده اند که Li-ESWT ED را در انسان بهبود بخشیده است. علاوه بر این، شواهد نشان می دهد که Li-ESWT ممکن است در برابر دو علت شناخته شده و پیچیده ED موثر باشد: دیابتی و نوروژنیک. PRP یک نمونه اتولوگ غنی از فاکتورهای رشد را به بافت آسیب دیده تحویل می دهد. مطالعات مدل حیوانی بهبود عملکرد نعوظ و همچنین حفظ آکسون‌های عصب کاورنو را نشان داده‌اند. مطالعات با PRP در انسان محدود است. SCT از پتانسیل بازسازی سلول های بنیادی برای بهبود بافت آسیب دیده استفاده می کند. در درمان ED، SCT در زمینه ED دیابتی و پس از پروستاتکتومی استفاده شده است.

نتایج مطالعات انسانی متفاوت است، اگرچه درمان‌های SCT منجر به افزایش سفتی نعوظ شد و برخی از بیماران توانایی دستیابی به نفوذ را بازیابی کردند. در حالی که این درمان‌های ترمیمی پتانسیل را برای تقویت رژیم درمانی فعلی برای ED نشان می‌دهند، شواهد کمی برای حمایت از ایمنی و اثربخشی این درمان‌ها وجود دارد. تحقیقات بیشتر برای تعریف نقش این درمان های جایگزین در درمان ED ضروری است.

کلمات کلیدی: اختلال نعوظ، شاک ویو درمانی خارج بدنی، پلاسمای غنی از پلاکت، طب احیاکننده، درمان با سلول های بنیادی.

مقدمه

اختلال نعوظ (ED) به عنوان ناتوانی مداوم (⩾3 ماهه) مرد در دستیابی و/یا حفظ نعوظ آلت تناسلی کافی برای مقاربت جنسی رضایت‌بخش تعریف می‌شود. 1 اگرچه یک بیماری شایع در مردان بالای 40 سال است، شواهد نشان می‌دهد که شیوع آن در افراد جوان‌تر افزایش می‌یابد. مردان.2 بسیاری از عوامل خطر (مانند چاقی، فشار خون بالا) و بیماری های همراه (به عنوان مثال، قلبی عروقی) ممکن است در ایجاد ED.3-5 نقش داشته باشند. انجمن اورولوژی آمریکا (AUA) بیان می کند که کار بالینی برای ED باید شامل چندین مؤلفه، از جمله عناصر پزشکی و روانی اجتماعی باشد.

از سال 1998، مهارکننده‌های فسفودی استراز نوع 5 (PDE5i) به‌عنوان پایه اصلی درمان اولیه برای ED مورد استفاده قرار گرفته است. 7 اگرچه به طور کلی برای درمان ED بی‌خطر است، PDE5i ممکن است بی‌اثر باشد یا ممکن است عوارض جانبی داشته باشد که آن‌ها را برای بیماران خاص کمتر می‌کند.8 9 گزینه‌های درمانی اضافی برای ED وجود دارد، از جمله دستگاه‌های نعوظ خلاء، وازواکتیو داخل حفره‌ای تزریق‌ها و پروتزهای آلت تناسلی. 3،10 AUA بیان می‌کند که بیماران باید از تمام روش‌های درمانی غیر منع مصرف برای ED به عنوان درمان‌های خط اول بالقوه، بدون توجه به تهاجمی بودن یا برگشت ناپذیری، مطلع شوند. بیماران همچنان پیامدهای نامناسبی دارند. بنابراین، درمان های اضافی، از جمله درمان های ترمیمی، در حال بررسی هستند. هدف از درمان‌های ترمیمی، بازیابی عملکرد از طریق جایگزینی یا بازسازی سلول‌ها، بافت‌ها یا اندام‌های انسانی است. درمان های ترمیمی برای درمان ED شامل درمان با امواج شوک خارج بدنی با شدت کم (Li-ESWT)، پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) و درمان با سلول های بنیادی (SCT) (جدول 1) است.

شوک ویو درمانی خارج بدنی با شدت کم

شوک ویو درمانی برون بدنی برای اولین بار در سال 1980 برای درمان سنگ های کلیوی استفاده شد.11 از آن زمان برای درمان سایر آسیب شناسی ها، مانند سنگ های کیسه صفرا و سنگ های غده پاروتید استفاده می شود. 12-14 در سال 1988، Rompe etal. یک سیستم درجه‌بندی ایجاد کرد که پیشنهاد می‌کرد درمان با امواج شوک با چگالی شار انرژی پایین‌تر ممکن است برای استفاده در بافت نرم بی‌خطر باشد.15 این درک منشأ Li-ESWT بود. آسیب شناسی های اسکلتی عضلانی مختلف، بیماری پیرونی 17-19، پروستاتیت مزمن 20-22 / درد مزمن لگن سندرم، 23،24 درمان زخم مزمن، 25،26 و چندین آسیب شناسی قلبی عروقی. 27-32 در سال 2010، Li-ESWT به عنوان یک روش جایگزین برای درمان ED،33 با اولین کارآزمایی تصادفی کنترل شده (RCT) منتشر شده در 2012.34

مزایای Li-ESWT از توانایی آن در ایجاد میکروتروما ناشی می شود. شوک ویو نوعی موج صوتی طولی است که از سه بخش متوالی تشکیل شده است: یک پالس کوتاه، یک افزایش سریع تا حداکثر فشار مثبت صوتی («شوک») و یک دوره طولانی فشار منفی. آسیب هم به طور مستقیم از طریق تنش مکانیکی خود موج ضربه ای با دامنه بالا و هم به طور غیرمستقیم از طریق رشد و خشونت فروپاشی حباب‌های کاویتاسیون در مایع، به‌ویژه رگ‌های خونی. ۳۷،۳۸ بدن با تنظیم مجدد چندین ترکیب و فرآیند فیزیولوژیک به این میکروتروما پاسخ می‌دهد.

هنگامی که Li-ESWT به بافت اعمال می شود، میکروتروما از طریق تنظیم مثبت فاکتورهای رشد (مانند فاکتور رشد اندوتلیال عروقی) باعث ایجاد رگ زایی می شود. بیشتر به تشکیل رگ‌های خونی جدید کمک می‌کند. ED به راحتی آشکار است. اتساع عروق کافی نیز برای عملکرد نعوظ ضروری است، و Li-ESWT افزایش تولید اکسید نیتریک گشادکننده عروق را در بافت‌های آسیب‌دیده نشان داده است. 41-44 Li-ESWT حتی ممکن است در بازسازی عصب نقش داشته باشد. از طریق تسهیل پاکسازی سریع باقی مانده و کاهش اسکار عصبی در اعصاب در حال بازسازی، ۴۵ و همچنین افزایش تکثیر سلولی شوان، ۴۶ Li-ESWT ممکن است به درمان ED ناشی از علل نوروپاتیک کمک کند.

چندین بررسی سیستماتیک در مقیاس بزرگ و متاآنالیز روی Li-ESWT انجام شده است که همگی نتایج امیدوارکننده ای را گزارش کردند. مطالعه 2019 توسط Dong etal. اثرات Li-ESWT را با استفاده از شاخص بین‌المللی عملکرد نعوظ دامنه عملکرد نعوظ (IIEF-EF) و پرسشنامه نمره سختی نعوظ (EHS) در مقایسه با درمان ساختگی بررسی کردند. جستجوی سیستماتیک هفت پایگاه داده شناخته شده (به عنوان مثال، MEDLINE) برای به دست آوردن RCT بر روی اثرات Li-ESWT در ED. هفت RTC معیارهای خود را برآورده کردند و شامل 522 شرکت کننده بودند. متاآنالیز نشان داد که مردان تحت درمان با Li-ESWT بهبود قابل توجهی در هر دو پرسشنامه ED نشان دادند. در مقایسه با گروه شم، میانگین ادغام شده Li-ESWT در امتیاز IIEF-EF به طور قابل توجهی از پایه تا پیگیری افزایش یافت [میانگین تفاوت (MD): 1.99 امتیاز. 95% (فاصله اطمینان) (CI) (1.35, 2.63); p < 0.00001]. علاوه بر این، افزایش قابل توجهی در IIEF-EF گروه درمان Li-ESWT مشاهده شد [MD: 3.62; 95% CI (2.99، 4.25)؛ p < 0.00001]. همچنین افزایش قابل توجهی در پرسشنامه EHS در چهار مطالعه مشاهده شد [نسبت شانس (OR): 16.02; 95% CI (7.93, 32.37); p < 0.00001]. هیچ عوارض جانبی گزارش نشده است.

فراتحلیل مشابهی توسط Sokolakis و Hatzichristodoulou با استفاده از پرسشنامه‌های IIEF-EF و EHS انجام شد. ۴۸ داده‌ها از ژانویه ۲۰۱۰ تا سپتامبر ۲۰۱۸ از پنج پایگاه داده (مانند Web of Science) جمع‌آوری شد و فقط از RCT‌های کنترل‌شده ساختگی استفاده شد. در مجموع 10 RCT معیارهای خود را برآورده کردند که در مجموع 873 بیمار را شامل می شد. Li-ESWT ED را به طور قابل توجهی در داده های تلفیقی در هر دو پیامد بیمار- ذهنی و بیمار-هدف بهبود بخشید [IIEF-EF: 3.97. 95% CI (2.09-5.84)؛ p < 0.0001، EHS ⩾ 3: OR: 4.35; 95% CI (1.82-10.37)؛ p = 0.0009 و حداکثر سرعت سیستولیک: +4.12; 95% CI (2.30-5.94)؛ p < 0.00001، به ترتیب]. هیچ عوارض جانبی عمده ناشی از Li-ESWT وجود ندارد. با این حال، یک مطالعه گزارش داد که یک بیمار تحریک موضعی از Li-ESWT را تجربه کرده است و مطالعه دیگری گزارش داد که بیمار 6 ماه پس از درمان به بیماری Peyronie مبتلا شده است.

شواهد نشان می‌دهند که Li-ESWT ممکن است در برابر دو علت خاص و پیچیده‌تر مردان مبتلا به ED مؤثر باشد: دیابتی و نوروژنیک. درمان ED اغلب در بیماران دیابتی به دلیل اثرات آنژیوپاتیک و نوروپاتیک دیابت دشوار است. 49-51 یک مطالعه در سال 2019 کارایی Li-ESWT را در درمان بیماران دیابتی مبتلا به ED.52 نشان داد. به طور خاص، محققان داده‌هایی را از پنج مورد دوگانه جمع‌آوری کردند. کارآزمایی‌های کور و کنترل‌شده شم و بیماران را به دو گروه تقسیم کردند، بر اساس اینکه آیا ED آنها قبلاً به درمان با PDE5i. در مجموع 350 پاسخ دهنده PDE5i (PDE5i-R) با ED وازوژنیک شناسایی شدند که 61 نفر از آنها دیابت داشتند. در مجموع 53 PDE5i غیر پاسخگو (PDE5i-NR) یافت شد که 48 نفر از آنها دیابت داشتند. این مطالعه از پرسشنامه های متعدد (به عنوان مثال، IIEF-EF) استفاده کرد و نشان داد که درمان Li-ESWT در درمان ED در هر دو زیر گروه دیابتی موثر است. به طور خاص، حداقل تفاوت مهم بالینی در نمرات IIEF-EF در گروه Li-ESWT در مقابل گروه شم در بازدیدهای پیگیری 1، 6 و 12 ماهه پس از درمان با Li-ESWT به طور قابل توجهی بیشتر بود (001/0p < ). محققان به این نتیجه رسیدند که Li-ESWT برای بیماران مبتلا به ED مرتبط با دیابت بی‌خطر و مؤثر است. با این حال، RCT های بزرگ بیشتر در بیماران دیابتی مبتلا به ED محدود است.

ED ناشی از آسیب عصبی به دنبال روش‌های تهاجمی (مانند پروستاتکتومی رادیکال) نیز شرایط دشواری را برای مدیریت ایجاد می‌کند. مطالعات حیوانی اثرات Li-ESWT را بر بازسازی نورون ارزیابی کرده‌اند و دریافتند که Li-ESWT ممکن است تکثیر سلول‌های شوان را افزایش دهد. 46 افزایش بیان نوروتروفین 3، 56 محافظت از اعصاب محیطی از التهاب مرتبط با دیابت و استرس اکسیداتیو، 57 و مرگ سلول های عصبی را در گلیوسیت ها سرکوب می کند. 58 چند مطالعه حیوانی همچنین نشان داده است که Li-ESWT ممکن است با افزایش عناصر کلیدی عصبی (به عنوان مثال، سلول های شوان، فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز) در جوان سازی خاص اعصاب آلت تناسلی آسیب دیده مفید باشد. -61; حتی یک مطالعه نشان داد که این مزیت برای اعصاب کاورنو ممکن است به طور بالقوه با افزودن سلول‌های بنیادی مشتق از چربی انسانی همزمان با درمان توسط Li-ESWT افزایش یابد. یک مطالعه شامل بیمارانی (n = 18) بود که تحت پروستاتکتومی رادیکال محافظ عصب دو طرفه قرار گرفته بودند و گزارش کردند که IIEF-EF آنها بعد از عمل با Li-ESWT اندکی بهبود یافته است، اگرچه از نظر بالینی به میزان قابل توجهی نبود.63 نتیجه مشابهی در بیماران مشاهده شد ( n = 42) پس از سیستوپروستاتکتومی رادیکال محافظ عصب که بهبودهای بالینی قابل توجهی را گزارش کردند، اگرچه پیشرفت‌ها از نظر آماری معنی‌دار نبودند.64 هیچ اثرات جانبی شدیدی از Li-ESWT در هیچ یک از این مطالعات مشاهده نشد. بنابراین، اگرچه مطالعات بالینی در مورد اثرات Li-ESWT بر ED نوروژنیک در حال ظهور است، نیاز اساسی به مطالعات بیشتر با حجم نمونه بزرگتر وجود دارد.

استفاده از Li-ESWT برای ED امیدوارکننده به نظر می رسد، اگرچه شواهد پشتیبان جمعی هنوز توسعه نیافته است. یک تحلیل جامع توسط یانگ و سفتل چندین ضعف و ناشناخته را در مورد درمان Li-ESWT برای ED، 9، از جمله استفاده از پرسشنامه‌های متنوع (به عنوان مثال، IIEF-EF) در اندازه‌گیری بهبود نعوظ پس از Li-ESWT ذکر کرد که گردآوری داده‌ها را دشوار می‌کند. ذهنی (مانند IIEF-EF) در مقابل عینی (مثلاً، ارزیابی جریان خون آلت تناسلی) داده‌های مربوط به بهبود نعوظ به دنبال Li-ESWT، حذف بیماران ED غیر عروقی (به عنوان مثال، هیپوگنادیسم مردانه) از مطالعات Li-ESWT، مزایای Li-ESWT بر ED در طول زمان، و فقدان یک پروتکل درمانی منتشر شده به عنوان مثال، پروتکل های درمانی در میزان شوک های وارد شده در هر جلسه و میزان کل شوک های وارد شده در طول درمان متفاوت است. در یک کارآزمایی بالینی خاص، 2400 شوک در هر جلسه در هفته برای مجموع 8 هفته استفاده شد (19200 شوک در مجموع)، 66 در حالی که مطالعه دیگری 2000 شوک را هر دو هفته به مدت 3 هفته انجام داد (12000 شوک در مجموع).67 فراتحلیل اخیر انجام شد. 14 مطالعه بالینی و دریافتند که تعداد شوک‌ها در هر جلسه متفاوت است 1500 تا 5000 و طول درمان از 6 تا 9 هفته متغیر بود.68 برای رسیدگی به این واریانس، یک بررسی اخیر توصیه کرد که با 18000 شوک در یک دوره فشرده 6 هفته شروع شود. پروتکل درمانی فقدان داده های منتشر شده در مورد اثرات نامطلوب طولانی مدت Li-ESWT و چگونگی آن اثرات است تحت تاثیر شوک های هر جلسه و کل شوک های ارائه شده قرار می گیرند.

از آنجایی که استفاده از Li-ESWT در درمان ED نسبتاً جدید است و اکثر مطالعات ماهیت کوتاه مدت دارند، داده های کافی در مورد اینکه آیا درمان Li-ESWT ED اثرات نامطلوب طولانی مدت ایجاد می کند وجود ندارد. علاوه بر این، اطلاعات کافی در مورد اینکه آیا این اثرات نامطلوب تحت تأثیر پروتکل‌های درمانی مختلف قرار می‌گیرند، وجود ندارد. با توجه به آن، تا به امروز، هیچ عارضه جانبی کوتاه مدت یا بلندمدت قابل توجهی از استفاده از Li-ESWT در ED شناسایی نشده است.

بنابراین، یکی از اولین قدم‌ها در استانداردسازی و سودمندتر کردن Li-ESWT برای بیماران مبتلا به ED، روشن کردن هر گونه اثرات نامطلوب طولانی‌مدت Li-ESWT برای ED و اینکه آیا این اثرات تحت تأثیر شوک‌های وارد شده در هر جلسه و کل شوک‌های ارسالی قرار می‌گیرند، است. این اطلاعات پروتکل خاصی را در اختیار پزشکان قرار می‌دهد که نشان می‌دهد چه مقدار شوک و برای چه مدت زمانی باید ارائه شود. علاوه بر این، هرگونه منع مصرف احتمالی برای Li-ESWT را روشن می کند و بنابراین به پزشکان کمک می کند تا درمان را برای هر بیمار جداگانه تنظیم کنند.

با وجود همه این ناشناخته ها، واضح است که چرا سازمان غذا و داروی ایالات متحده هنوز Li-ESWT را برای ED تأیید نکرده است. علاوه بر این، AUA بیان می‌کند که Li-ESWT باید تحقیقاتی در نظر گرفته شود، زیرا شواهد کافی برای توصیه موافق یا مخالف استفاده از آن پلاسمای غنی از پلاکت

PRP یک درمان بیولوژیکی حاوی غلظت فوق فیزیولوژیک پلاکت ها، پروتئین ها و سایر اجزای پلاسما است که رشد و ترمیم را در بافت های مختلف هدف تحریک می کند. فرض بر این است که ارزش این درمان با فراوانی فاکتورهای رشد موجود در نمونه توضیح داده می‌شود، 70 شامل فاکتور رشد مشتق از پلاکت (PDGF)، فاکتور رشد تبدیل‌کننده β (TGF-β)، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و فاکتور رشد فیبروبلاست (FGF). این فاکتورهای رشد بر جذب سلول‌های بنیادی، پاسخ واکنش التهابی، رگ‌زایی و بهبود زخم تأثیر می‌گذارند. 71 اولین کاربرد پزشکی PRP در هماتولوژی بود، با درمان اعمال شده برای انتقال تعداد زیادی پلاکت. در طیف وسیعی از زمینه های پزشکی و جراحی به دلیل ارزش درک شده آنها در بهبود زخم و بازسازی بافت آزمایش شده است. از جمله، درمان‌های مبتنی بر پلاکت در روماتولوژی برای درمان تاندونوپاتی‌ها استفاده شده است. پوست برای درمان آلوپسی، آکنه و سوختگی 74،75; جراحی فک و صورت برای اختلالات دژنراتیو مفصل 76; و جراحی ارتوپدی و پزشکی ورزشی برای شرایط مختلف.77 در اورولوژی، PRP در درمان ED، بیماری پیرونی و بی اختیاری استرسی ادرار استفاده شده است.71،78در درمان ED.6 وجود ندارد.

PRP عموماً با پردازش نمونه خون اتولوگ تولید می شود. پس از گرفتن خون از طریق رگ‌گیری، یک فرآیند سانتریفیوژ یک یا دو مرحله‌ای پلاسما را از لکوسیت‌ها و گلبول‌های قرمز جدا می‌کند. این یک مرحله فعال سازی برای آزادسازی سریع فاکتورهای درمانی دنبال می شود. محرک‌های پیشنهادی برای فعال‌سازی شامل ترومبین، کلسیم، کلرید، انجماد کلاژن، و خشک کردن انجمادی است. لکوسیت ها، و فیبرین. 72. اگرچه مکانیسم پشت اثربخشی PRP در ED به خوبی روشن نشده است، اثر پیشنهادی درمان از غلظت فاکتورهای رشد فعال بیولوژیکی در محیط نشات می‌گیرد. پلاکت ها در انواع عملکردهای هموستاتیکی که شامل بازسازی و ترمیم زخم می شود، نقش دارند. برای انجام این نقش ها، پلاکت ها شامل طیف وسیعی از فاکتورهای رشد، از جمله PDGF، TGF-β، VEGF، FGF، فاکتور رشد شبه انسولین (IGF)، فاکتور رشد بافت همبند (CTGF) و فاکتور رشد فیبروبلاست پایه (bFGF) هستند. .79 نقش این عوامل شامل رگزایی است. سنتز کلاژن؛ میوژنز؛ و تکثیر و مهاجرت سلول‌های اندوتلیال، عضلات صاف و مزانشیمی.81،86

تحقیقاتی که به بررسی اثربخشی PRP در درمان ED می پردازند، محدود است و اکثر شواهد موجود از مدل های حیوانی مشتق شده اند. مطالعه 2009 توسط Ding etal. اثر تزریق PRP بر ظرفیت بازسازی در مدل آسیب له شدن دو طرفه عصب کاورنوزال (CN)82 بررسی شد. 24 موش صحرایی به سه گروه عملیات شم، آسیب دو طرفه CN Crush و سپس تزریق PRP در محل آسیب و آسیب CN دو طرفه بدون مداخله بیشتر تقسیم شدند. این مطالعه عملکرد نعوظ را در 3 ماه از طریق حداکثر فشار داخل حفره ای (ICP) با تحریک الکتریکی ارزیابی کرد. بازسازی عصب از طریق رنگ آمیزی تولویدین بلو عصب CN و رنگ آمیزی NADPH-دیافوراز بافت آلت تناسلی مورد ارزیابی قرار گرفت. موش‌های گروه درمان با PRP در مقایسه با گروه‌های عمل غیر پی آر پی، افزایش حداکثر ICP، افزایش تعداد آکسون‌های میلین‌دار روی رنگ‌آمیزی تولویدین بلو و فیبرهای عصبی مثبت NADPH-diaphorase بیشتری را نشان دادند. موش ها در عمل شم بیشترین تعداد آکسون های میلین دار و رشته های عصبی NADPH-diaphorase مثبت را به طور کلی نشان دادند. نویسندگان به این نتیجه رسیدند که استفاده از PRP می تواند به یک اثر ترمیمی بر CN و اعصاب محیطی منجر شود.

در مطالعه 2012 خود، Wu etal. آزمایش مشابهی را انجام داد، 81 مشاهده کرد که گروه آسیب‌دیدگی له شده بدون درمان بعدی PRP (فقط وسیله نقلیه) ED به‌طور قابل‌توجهی در مقایسه با گروه عملیات ساختگی نشان داد. گروه آسیب له شدگی تحت درمان با PRP، ICP کمتری را پس از تحریک الکتریکی در 1 ماه نشان داد، اگرچه این از نظر آماری معنی‌دار نبود. گروه تحت درمان با PRP همچنین تعداد قابل توجهی بیشتری از آکسون های CN میلین دار حفظ شده را در مقایسه با گروه فقط وسیله نقلیه نشان دادند. بیان mRNA TGF-β1 نیز در گروه PRP در مقایسه با گروه فقط وسیله نقلیه به طور قابل توجهی کاهش یافت. این نتایج این نتیجه را تایید می کند که PRP تعداد آکسون های میلین دار را افزایش می دهد و در نهایت بهبود عملکرد نعوظ را تسهیل می کند. در سال 2016، همین گروه آزمایشی را برای تعیین تأثیر غلظت فاکتورهای رشد در PRP بر نتایج ترمیمی انجام داد. 24 موش صحرایی به طور تصادفی به یک گروه عملیات ساختگی یا گروه‌هایی تقسیم شدند که با آسیب له شدن عصب تحت درمان قرار گرفتند و به دنبال آن تزریق داخل غاری PRP عمومی، PRP بهینه‌شده حاوی مقدار بیشتری از PDGF یا نرمال سالین انجام شد. نتایج مطالعه نشان می دهد که PRP بهینه حاوی سطح بالایی از PDGF پایدارتر است و بهبود عملکرد نعوظ را تسهیل می کند.

مطالعات انسانی در مورد اثربخشی و ایمنی PRP محدود است. یک مطالعه گذشته نگر بر روی 17 بیمار تحت درمان با PRP شامل چهار نفر تحت درمان برای ED و یک درمان شده برای ترکیبی از ED و بیماری Peyronie. محلول 10% CaCl2 به نسبت 1:10 به PRP اضافه شد. متوسط بازده تقریباً 5.5 میلی‌لیتر ماتریکس فیبرین غنی از پلاکت تزریقی بود. در طول هر جلسه درمان بین 4 تا 9 میلی لیتر محلول تزریق شد. نویسندگان گزارش کردند که هیچ بیمار از کاهش عملکرد نعوظ که با امتیاز IIEF -5 اندازه گیری شد، با میانگین بهبود 4.14 امتیاز پس از درمان PRP رنج نمی برد. نویسندگان همچنین چهار عارضه جانبی جزئی را در گروه کلی 17 بیمار، از جمله درد در محل تزریق و کبودی آلت تناسلی، بدون هیچ گونه عارضه جانبی عمده گزارش کردند.

به طور کلی، شواهد کافی برای حمایت از استفاده از PRP در درمان ED وجود ندارد. در حالی که این یک درمان هیجان انگیز است که در بسیاری از زمینه های مختلف پزشکی استفاده می شود، اثربخشی این درمان در انسان تا حد زیادی تئوری است. درک بیشتر از مکانیسم پشت کاربرد بالینی PRP باید قبل از پذیرش بالینی این درمان باشد. مدل های حیوانی ممکن است کلید تعیین پروتکل ایده آل برای تهیه PRP باشد. این احتمال وجود دارد که توضیح بیشتر این پروتکل ها امکان پیشرفت به آزمایشات بالینی بیشتری را فراهم کند. از آنجایی که تحقیقات بر روی افراد انسانی بسیار محدود است، مطالعات آینده باید شامل گروه های کنترل و مقایسه با درمان های موجود، به ویژه PDE-5i باشد. دستورالعمل‌های AUA بیان می‌کنند که PRP نباید به بیماران ارائه شود، مگر در صورت تنظیم یک پروتکل تحقیقاتی تجربی بالینی تأیید شده توسط هیئت بازبینی سازمانی. “شات P”، اغلب با قیمت های بسیار بالا در هر درمان. این کلینیک‌های درمانی PRP به تبلیغات مصرف‌کننده، عمدتاً از طریق اینترنت، متکی هستند. تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا PRP یک درمان موثر و ایمن برای ED است یا فقط یک روند کوتاه مدت مورد نیاز است.

درمان با سلول های بنیادی

سلول های بنیادی سلول های کلونوژنیک و خودبازسازی هستند که توانایی تکثیر، خود نوسازی و تمایز به فنوتیپ های سلولی متعدد را دارند. درمان‌های سلول‌های بنیادی (SCT) به دنبال استفاده از پتانسیل بازسازی سلول‌های بنیادی برای ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده یا آسیب‌دیده هستند.۸۴ استفاده از سلول‌های بنیادی بالغ امکان دسترسی آسان‌تر به سلول‌های بنیادی را فراهم می‌کند که منجر به احتمال بیشتری برای کاربرد در پزشکی بازساختی می‌شود. 85 SCTها این پتانسیل را دارند که درمان بیماری‌های گسترده‌ای مانند دیستروفی عضلانی، دیابت و تخریب عصبی را متحول کنند. با این حال، در بسیاری از موارد، فناوری که به دنبال استفاده از این درمان‌ها در عمل بالینی است، در مرحله نوپایی باقی می‌ماند. 85-87 علت‌های ED متعدد هستند و شامل آسیب به بسته عصبی عروقی یا نوروپراکسی در طول پروستاتکتومی رادیکال می‌شوند. آسیب عصبی، اختلال عملکرد اندوتلیال، و استرس اکسیداتیو در زمینه دیابت شیرین. و تجمع پلاک فیبری و ED انسداد وریدی در زمینه بیماری Peyronie.90 مدل‌های حیوانی برای ارزیابی مزایای SCT در درمان ED برای هر یک از این علل ایجاد شده‌اند.

کاربرد SCT در تبدیل، سیگنال دهی پاراکرین، و تمایز سلول های بنیادی به سلول های تخصصی (عضله صاف، اپیتلیال، شوان و نورون) تصور می شود. بر اساس اصل و نسب سلولی متفاوت است. 91 شواهدی از یک مدل موش دیابتی که در آن بافت غارنوسی با مشتق شده از مغز استخوان پیوند شده است سلول‌های بنیادی مزانشیمی (BM-MSC) شواهدی مبنی بر تمایز به سلول‌های اندوتلیال و شبه ماهیچه‌های صاف در جسم کاورنوزوم مشاهده کردند که می‌تواند توضیحی ممکن برای بهبود عملکرد نعوظ در سلول‌های غارنوز درمان‌شده در مقایسه با موش‌های مدل دیابتی درمان‌نشده باشد.92 دیگر حیوانات مطالعات مدل با استفاده از سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی (ADSC) نشان می دهد که عمل پاراکرین ممکن است مکانیسم مهمی باشد که توسط آن سلول های بنیادی نقش مهمی را ایفا می کنند. نقش در بازسازی سلول های اندوتلیال و عضلات صاف. شواهد مستند از مکانیسم پاراکرینی ADSCها در یک مدل موش نوروژنیک با آسیب له شدن CN هنگامی که آنها بهبود عملکردی قابل مقایسه ای را در موش های تحت درمان با ADSCs و لیزات مشتق از ADSC پیدا کردند، علیرغم اینکه در گروه دوم هیچ سلول بنیادی زنده تزریق یا شناسایی نشد. همچنین اعتقاد بر این است که اگزوزوم ها در اثربخشی سلول های بنیادی در بازسازی بافت ها از طریق مهاجرت پروتئین‌ها، microRNA و اسیدهای نوکلئیک که آپوپتوز را کاهش می‌دهند و رگ‌زایی را تقویت می‌کنند. 96 مطالعه‌ای که درمان ED با سلول‌های بنیادی مشتق از عضله (MDSC) را با استفاده از مدل موش آسیب CN Crush مورد ارزیابی قرار می‌دهد، شواهدی از سلول‌های بنیادی در داخل بافت نیز یافت. تقریباً عملکرد نعوظ طبیعی بعد از 4 هفته.97 نویسندگان فرض کردند که سلول‌های بنیادی تکثیر شده و به سلول‌های عضلانی و سلول‌های عصبی تمایز یافته‌اند و ED ناشی از آسیب له شدن را کاهش داده و معکوس می‌کنند. مطالعه‌ای که کارآیی تحویل سلول‌های بنیادی داخل غاری را در مقابل حفره پروستات مقایسه کرد، مشاهده کرد که بهبود عملکرد نعوظ با هر روش مشابه بود، اما روش داخل غاری در درجه اول منجر به جلوگیری از زوال عضلات صاف بدن در حین پری پروستات شد. روش عمدتا بازسازی عصب را القا کرد.98 مطالعات متعددی اثربخشی SCT را برای درمان ED در انسان ارزیابی کرده‌اند. Bahk etal. سلول‌های بنیادی بند ناف 1.5× 107 را به هر دو جسم غارهای هفت بیمار دیابتی که از ED.99 رنج می‌بردند تزریق کردند. SCT باعث افزایش سفتی شد که برای دخول کافی نبود، اگرچه دو بیمار با افزودن PDE5i قبل از مقاربت به دخول و ارگاسم دست یافتند. گروه کنترل که شامل سه بیمار بود که سالین تزریق شده بود، تغییری در سفتی آلت تناسلی نداشتند. هیچ گونه عارضه جانبی گزارش نشده است. یک سری موارد مشابه در سال 2015 منتشر شد که از ADSCها استفاده می‌کرد و 1.5 × 107 سلول را به صورت داخل غاری در بیماران دیابتی مبتلا به ED.100 تزریق می‌کرد. سه بیمار با کمک PDE5i توانستند به رابطه جنسی نفوذی و ارگاسم دست یابند.

هیچ گونه عارضه جانبی گزارش نشده است. مطالعه‌ای در سال 2016 اثربخشی سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از ماتریکس جفت را بر روی بیماران مبتلا به ED101 ارزیابی کرد. این نویسندگان گزارش کردند که SCT منجر به بهبود نعوظ می‌شود که با افزایش قابل‌توجه در اوج سرعت سیستولیک از ابتدا در 3 ماه و 60 p 5 0 اندازه‌گیری می‌شود. ماه ها (p < 0.01). تغییرات در طول آلت تناسلی کشیده، سرعت دیاستولیک انتهایی و نمرات IIEF به طور قابل توجهی در 6 هفته، 3 ماه یا 6 ماه تغییر نکرد. برخی از بیماران درد را در محل تزریق گزارش کردند. Haahr etal. نتایج یک مطالعه با برچسب باز تک بازو فاز اول را گزارش کرد که شامل 17 بیمار مبتلا به ED پس از پروستاتکتومی رادیکال بود که تحت درمان با ADSCs قرار گرفتند. پس از زیرمجموعه فقط برای مردان قاره ای، 8 نفر از 11 نفر عملکرد نعوظ را بهبود دادند، با میانگین امتیاز IIEF از 7 (95٪ فاصله اطمینان (CI): 5-12) به 17.6-23 افزایش یافت که نشان دهنده تفاوت معنی دار آماری 0.57 (0.38-0.85، p = 0.0069). برخی از بیماران درد در حین برداشت را گزارش کردند و یک بیمار پس از تزریق هماتوم را گزارش کرد. یک کارآزمایی بالینی آزمایشی فاز I/II 2016 از سلول های تک هسته ای مشتق از مغز استخوان (BM-MNC) برای درمان ED پس از پروستاتکتومی رادیکال استفاده کرد.

در حالی که ادبیات موجود پتانسیل درمان مؤثر ED با SCT را در بیماران دیابتی و بیماران پس از پروستاتکتومی نشان می‌دهد، شواهد کافی برای توصیه‌های بالینی برای این درمان در خارج از کارآزمایی‌های بالینی به خوبی طراحی‌شده وجود ندارد. مطالعات آینده ممکن است به تعیین اینکه کدام نوع از سلول های بنیادی در صورت وجود نتایج بهینه را تولید می کنند، کمک کند. علاوه بر این، مشخص نیست که کدام غلظت سلول های بنیادی، مدت زمان درمان و برنامه دوز مناسب ترین هستند. این شکاف‌ها در دانش احتمالاً موانعی را نشان می‌دهند که مانع از انجام آزمایش‌های بالینی می‌شوند. درک مکانیسم پشت کاربرد بالینی SCT برای درمان ED ممکن است برخی یا همه این سوالات را بیشتر روشن کند. به همین دلیل، مطالعات مدل حیوانی مناسب خواهد بود. دستورالعمل‌های AUA نشان می‌دهد که درمان با سلول‌های بنیادی داخل غاری باید تحقیقاتی در نظر گرفته شود، با توجه به اینکه هیچ شواهدی دال بر مؤثرترین منبع یا دوز SCT وجود ندارد.(به عنوان مثال، درد در محل تزریق، هماتوم)، کمبود اطلاعات موجود اجازه نمی دهد تا مشخصات خطر کامل این شکل از درمان ED مشخص شود.

ژن درمانی، یک شکل جایگزین از درمان مبتنی بر سلولی که شامل تزریق مواد ژنتیکی جدید از طریق ناقل برای درمان بیماری است، یکی دیگر از درمان‌های بالقوه آینده برای ED است. اهداف پیشنهادی با استفاده از ژن درمانی در درمان ED شامل نیتروژن اکسید سنتاز، اپیتلیوم رنگدانه است. -فاکتور مشتق شده و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی. به نرخ پایین گردش ماهیچه صاف، اما این درمان با خطر واکنش‌های التهابی شدید همراه است. 104 تحقیقات ژن درمانی برای درمان ED در مراحل ابتدایی خود باقی مانده است.

نتیجه گیری

علیرغم پیشرفت در درک اختلال نعوظ ، نیاز به درمان های بهتر این بیماری رایج و اغلب پیچیده وجود دارد. درمان‌های سنتی (مانند تغییر سبک زندگی، PDE5i، دستگاه نعوظ خلاء، تزریق‌های وازواکتیو داخل حفره‌ای، پروتزهای آلت تناسلی) مؤثر هستند، اگرچه برخی از بیماران به این درمان‌ها پاسخ کافی نمی‌دهند یا مایل یا قادر به انجام چنین درمانی نیستند. درمان‌های بازسازی‌کننده جدید به‌عنوان درمان‌های جایگزین یا کمکی در درمان اختلال نعوظ نوید درمان را نشان داده‌اند. مجموعه تحقیقات فعلی برای حمایت از استفاده از این روش ها محدود است. به طور کلی، این درمان‌ها نمایه‌های عوارض جانبی محدودی را نشان داده‌اند، اما اطلاعات جامع مربوط به اثربخشی آنها نیز وجود ندارد. به دلیل کمبود داده، این درمان ها برای اختلال نعوظ خارج از محیط های تجربی توصیه نمی شود. بنابراین، ما توصیه می کنیم که این درمان ها فقط برای بیماران مبتلا به اختلال نعوظ مقاوم به درمان که مایل به انجام درمان تجربی برای اختلال نعوظ خود هستند، استفاده شود. از بین درمان‌های بازسازی‌کننده بررسی‌شده در اینجا، شاک ویو‌تراپی، درمانی با قوی‌ترین شواهد برای استفاده از آن است. با این حال، قبل از اینکه این درمان‌های احیاکننده در فهرست استاندارد درمان‌های اختلا نعوظ گنجانده شوند، تحقیقات بیشتری که ایمنی و اثربخشی شاکویوتراپی، PRP و SCT را برجسته می‌کند، ضروری است هرچند بر اساس یافته‌های بالینی و تجربی این درمان‌ها به طور قابل توجهی اثربخش می باشند. این امکان وجود دارد که روشن شدن بیشتر پاتوفیزیولوژی پشت اختلال نعوظ امکان درمان های هدفمند بالینی آسیب شناسی را برای درمان فراهم کند. این می‌تواند به این درمان‌های تجربی اجازه دهد تا برای جمعیت‌های خاص بیماران، مانند بیماران مبتلا به اختلال نعوظ نوروژنیک یا مرتبط با دیابت، هدف قرار گیرند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ